De Westerkerk in Leeuwarden is een rijksmonument met een kleurige geschiedenis. De eerste beuk van het toenmalige Sint-Annaklooster stamt uit de 16e eeuw. In de 17e eeuw kwam de tweede beuk erbij voor de Nederlands Hervormde Kerk en draaide de richting van het koor; orgel en podium kwamen aan de lange kant van de kerk terecht. En nu, vier eeuwen later, is het ontwerp van Gianni Cito voor de derde beuk een feit.

“Het gaat om een kleine complexe uitbreiding met facilitaire functies voor de culturele instelling die er huist”, aldus de architect. “En het schoolplein aan de achterzijde van de kerk krijgt hierdoor meteen meer speelruimte.”

De Westerkerk spreekt al eeuwen tot de verbeelding. Zo huisden er onder meer een kloosterorde, brouwerij, tuchthuis, jeugdkerk, theater en een poppodium. En ook nu nog worden er verhalen verteld, in de vorm van voorstellingen, lezingen, publieke debatten en concerten. Hiertoe wordt mede het oude pijporgel uit de 19^e eeuw gerestaureerd en teruggeplaatst. De nieuwe derde beuk ondersteunt al deze activiteiten met ruimte voor opslag, techniek, de machinekamer voor het orgel, kleedkamers, sanitair en een laad- en loszone.

De kleine derde beuk vervangt de bijgebouwen die in de loop der tijd zijn toegevoegd aan de kerk. Hierdoor hervindt de Westerkerk zijn oude krachtige vorm. Tegelijk ontstaat er een volwaardig en beschut speelplein voor de school, waar de kinderen een balletje kunnen trappen tegen de blinde stalen muren van de nieuwe beuk.

De derde beuk trekt de blinde muren van de tweede beuk door. Het gebouwtje is opgetrokken uit zwart staal, dat door het geribbelde reliëf een zacht fluwelen uitstraling krijgt. Het staal, de bakstenen van de kerk en het hout van de school geven samen een aangename materiaalvariatie op het plein.